Şehrin hayata açılan kapılarıdır sokaklar.. Kimi zaman sığmazsın yüreğinin odalarına, atarsın kendini sokaklara.. Köye benzemesin diye, meyvesiz ağaç dikerler şehirde sokak kenarlarına.. Sokak başlarında elinde gül, sevgiliyi beklermiş acemi ve saf aşıklar eskiden.. Kimi sanatını taşır sokağa, orda yeşerir güzelim şarkılar, türküler.. Adını sokaktan alır, yasaklarımız bile; “Sokağa çıkma yasağı” Olmasa sokak lambaları diyorum, belki…

Oturduğumuz apartmanın çekme katında iki çocuklu bir aile yaşıyordu. Baba elli yaşlarında, kara, kuru, yanpiri, kıllı örümcek gibi bir herif.. Kantara çıkarsan kırk kilo gelmez.. Anne ise iri yarı, dev gibi bir abla.. Kantara çıkarsan yetmiş kiloyu vurur.. Bu ailede kavga eksik olmazdı. Hem de ayda birkaç kez.. Adam kadını, çocukları döver, bir çakal gibi…

Siz hiç bir başkasının yerinde olmak istediniz mi? Ben olmak istedim.. Kimin mi; köy bakkalının oğlunun yerinde.. -*- Her köyün küçük yada büyük bir meydanı vardır.. Bizim köyün de vardı.. Şehre giden tek minibüsün yolcuları indirip, bindirdiği meydan.. Büyük baş hayvanların sabahları yaylıma götürülmeden önce toplandığı meydan.. Meydanın bir tarafında kıraathane, diğer tarafında ise köy…

Babam, dalgın, düşünceli; “ Seksen yılını köyde geçirmiş biri şehirde yapamaz, sudan çıkmış balığa döner “ dedi. Bir süredir İstanbul’da yanımızdaydı. Belli ki sıkılmış, köyü özlemişti. Doğrudan “köyü özledim”, demiyor da böyle atasözü gibi laflar ediyordu. Biraz dışarı çıkarsam, diye düşünürken piknik geldi aklıma. Şehirde bir avuç yeşilin olduğu her yerde piknik yapılabilirdi. Kavşaklarda, mezarlıkta,…

– İş için mi, dedi. – Yok, işi kim kaybetti ki biz bulalım, kimlik değişimi için, dedim. – O zaman gömlek kravat gerek. Böyle bisiklet yaka olmaz, dedi. – Gidip değiştireyim, dedim. – Bu durumlar için yedek kıyafet bulunduruyoruz, deyip askıdaki gömlek ve kravatı gösterdi. Gömleği giydim, bana iki beden büyük, içinde kayboldum. Öncesinde defalarca…

Cüppe diktirdik kadıya cepli düğmeli Kırdığı kalemden kendi bile şüpheli Şaşırdık gayrı kimi kime şikayet etmeli Bozulmuş terazi, gel gel de gör hele -*- Başmüdür eyledik enişteyi hazineye Beş milyon harçlık verdik imefeye Ekmek astı küçük ortak pencereye Şahlandı ekonomi, gel gel de gör hele -*- Hormonlu nesil tarih öğrenir tivide Sarık sakal bugünlerde pek…

“ Abi, yeterli yolcu olmadığı için o köye giden araç kaldırıldı” dedi köy garajında ki görevli. “ İlçe belediye arabasıyla gider, yol ayrımında inersin”, diye de ekledi. Mahmut en son on yıl önce, babasının vefatında gelmişti şehrine, köyüne.. O zaman köye iki minibüs çalışıyordu. Yol ayrımına geldiklerinde araçtan indi. Köyü gösteren tabela değişmiş, yerine “mahalle”…

Şehrin keşmekeşi, iş stresi, insanlar.. Bıkmış, usanmış, canımdan bezmiştim. Emekli olunca gözden ırak, insan izinin, sesinin, gölgesinin olmadığı bir yere kaçmak istiyordum. Öyle de yaptım, bir ormanın derinliklerine sığındım. Dere kıyısına çadırımı kurdum. Toprak kokusu, rüzgarda salınan yaprakların hışırtısı, kuşların cıvıltısı.. Dere boyunca güller, rengarenk çiçekler.. Cennetti burası cennet. Çadırın önünde tezgahımı kurmuş, hafiften demleniyordum…

Yıllar sonra bir cenazede karşılaştığım liseden arkadaşım Mehmet, “ bir akşam yemeğe bekliyorum “ dedi. Biz üniversite filan diye sürünürken, o evlenmiş, ev bark sahibi olmuş. Davetini kabul ettim, bir akşam verdiği adrese yollandım. Minibüse bindim, akşam iş dönüşü olduğu için tıklım tıklımdı. Bir ayağım içerde diğeri dışarda. Aracın kapısı kapanmadığı için izbandut gibi bir…

Okulda öğlen arasıydı. Öğretmenler odasında, ahşap masanın etrafında kümelenen öğretmenler vakit öldürüyorlardı. Eskiden teneffüs aralarında bakanlığın izin verdiği gazete, kitap filan okunurdu. Şimdilerde hepsinin elinde bir cep telefonu, kimi haberlere bakıyor, kimi oyun oynuyor, kimi de gelen mesajlarına bakıyordu. Edebiyat öğretmeni Şehmuz; “ Hocam duydunuz mu, internette e- devlet üzerinden soy ağacımızı görebiliyoruz “ diye…