– Siyah beyaz televizyon günleriydi.. Elektrik İstanbul’da bir asırdır vardı. Bizim köye her seçimde sandık geliyor, politikacılar şöyle bir uğruyor, Ne hikmetse bir asır geçmiş ama elektrik gelemiyordu.. Bereket yaratıcı köylüm televizyonu traktör aküsüyle çalıştırıyor, İstanbul’u kerpiç köy evlerine getiriyordu. Bayılıyorduk haftada bir yayınlanan Türk filmlerine.. Kendimizi baş oğlanın yerine koyuyor, esas kızı kendimize yakıştırıyorduk.…

Sıkça sorarım bu soruyu; kimsin sen? Başkasına değil, kendime.. En çok kendi içime bakar, kendimi sorgularım. Bunca yıl geçmiş, kendimi bile tanıyamadım. Başkasını tanımak, anlamak ne mümkün.. Her sorduğumda başka bir cevap alırım kendimden. -*- Kerpiç duvarlı, toprak damlı köy evinde doğurmuş anam beni. Bir leğende yıkayıp, uzatmışlar topraktan döşeğe.. Nemli toprak fısıldamış kulağıma, “…

Yıllar önce eşim hamile kaldığında düştük isim telaşına.. Çocuğumuzun ismi doğadan bir iz taşısın istiyorduk. Oğlan olursa Ufuk, Çınar, Toprak, Rüzgar.. Kız olursa Başak, Yaprak, Yağmur.. Ellerinizden öper bir oğlumuz oldu, adını koyduk Ufuk.. Bir kızımız olsaydı adı olacaktı Başak.. -*- Başak.. Buğday, arpa, yulaf.. Toprağın çocuklarıdır onlar.. Toprağa düşen bir tohumun çoğalması, toprağın bereketidir..…

Oy Sivas Bir Temmuz sıcağında Kimi daha çocuk uykusunda Kiminin yeni terlemiş bıyığı Kimi yudumlarken Son kadehini hayatın Sardı dört bir yanı Sakaldan ateş Cübbeden alev Sardı cehennem zebanileri.. Söyle hangi kitapta yazar Ateşe vermek, Hem diri diri Yakmak bir canı, cananı.. ** Oy Sivas Daha ekilecek tohumumuz vardı Toprak toprak.. Söylenecek türkümüz vardı Yükü…

Ne çok şey söylenmiştir onun için.. Veysel dost diye nicesine sarılır da, kara toprakta karar kılar.. Kimi arar, ama bir dost bulamadan gün akşam olur.. Dostun bir gülüyle yaralanır Pir Sultan.. Kimine bir dost, bir post yeter.. Sahi nedir, kimdir dost dediğimiz.. -*- Zor zamanda yanında olan mıdır dost.. Zifiri gecede kalbinde ışıkla yol gösteren…

Gözler deyince bir şarkının nakaratı gelir aklıma; “ Gözler kalbin aynasıdır / Yalan nedir bilmez onlar.. “ Gerçekten öylemi, yoksa göz ne derse kalp ona mı inanır? Ela göz, kahve göz, mavi, yeşil göz.. Şehla göz, çekik göz, mahmur göz, badem göz.. Göz ve kalp.. Ne çok şey yazılıp çizilmiş onlar için.. Hangi organ daha…

Çocukluğumuzda, Köy evlerinin ahşaptan kapılarını tekmeleyip, çökelek kokan ellerini öptüğümüz büyüklerin vermiş olduğu çay şekeri demekti bayram, Babamızın şehirden aldığı, daha kalıp saçakları üzerinde duran Angara Lastiğinden ayakkabı demekti bayram, Şehirli çocukların yaz tatilinde köye geldiklerinde bize verdikleri yıpranmış Zagor, Teksas, Tommiks kitapları demekti bayram, Anamızın sac üstünde yaptığı ekşili ekmeğe tereyağı veya salça sürüp,…

Selahattin sekiz yıllık eşi Cemile’ye; – Cemile, ben evlenmeye karar verdim, dedi. Dizlerinin bağı çözüldü, yüreği sıkıştı, gözleri karardı Cemile’nin, olduğu yere yığıldı. Son zamanlarda kocasında ki değişikliği fark etmiş, ama böylesi bir şeyi aklından bile geçirmemişti. Sekiz yıl önce İmam nikahıyla evlenmişlerdi. Biri okul çağında üç çocukları olmuştu. Gözyaşlarını silerken; – Peki ya çocuklar,…

Beşinci çocuğuna hamileydi Cemile gelin. Karnı burnunda, ha doğurdu ha doğuracak. Ortalığı yakıp kavuran yaz güneşinin altında alnından gözlerine süzülen teri tülbendinin ucuyla sildi. Kendisi, kocası Mustafa ve aynı köyden Kürt Rıza ile karısı Fatey Ana orakla ekin biçiyorlardı. -*- Ali ağanın bu köyde hatırı sayılır toprağı vardı. Yağmur mevsiminde bolca yağmış, ekinler de coşmuştu…

Ne çok insan, yazılı ya da sözlü vasiyet eder; “ ölünce köyüme götürün beni..” -*- Anadolu’nun uzak bir köyünde gelmişsindir dünyaya.. Karnını doyurmak yahut daha iyi bir gelecek umuduyla, Ya da kapılıp şehrin ışıltısına, ne bileyim işte bir sebepten Ayrılmak zorunda kalırsın gözünü açtığın topraklardan.. Düşersin gurbet yollarına, İstanbul, Ankara, İzmir.. Kimimiz Hollanda, Fransa, Almanya,…