Düşünün ki, elleriniz yok..
-*-
Elimizin iki parmağı ile yaptığımız V işareti, anlatır kocaman bir zaferi ..
Havaya kalkmış yumruk simgesi değil midir, şanlı bir direnişin?
İnsan önce gözleriyle dokunur sevdiğine, sonra elleriyle..
Aşkı elleriyle fısıldar insan..
Derli toplu bir eve girdiğimizde,
“ belli ki bu eve hanım eli değmiş” demez miyiz?
En güzel selamlaşmadır, ellerin birleşmesi..
Yemin ederken bile el basarız, kutsal sayılan şeylere..
El çırpmak, alkışlamak ödüldür bir sanatçıya..
El ele vermek yardımlaşmanın en güzeli değil midir?
Öğretmen “bilenler el kaldırsın“ deyip, elin yardımını istemez miydi?
Sevmediğimiz insanlar kiri olur elimizin,
Sevdiğimiz insanları ise taşırız el üstünde..
Falcı teyze elimizin içine bakarak okumaz mı hayat çizgimizi?
Merhaba birleştirirken, elveda ayırır hüzünlü ellerimizi..
Kimi zaman sorumluluk alır, “koyarız elimizi taşın altına “
“ Bir elin nesi, iki elin sesi var ” der, dayanışmayı anlatır eller..
“ El elden üstündür “ derken, bir ölçü birimidir eller..
Eller, eller.. Enstrüman çalar, resim yapar..
Üreten eller, nasırlı eller..
-*-
Kimi zaman çirkinleşir eller,
Pısırıklaşır, el pençe durur gücün karşısında..
El kimi zaman bir tokat, bir yumruk olur da şiddete karışır..
Yenilgiyi, teslimiyeti anlatır, yukarı kalkınca eller..
Kalem kıran eller, dar ağacına gönderir gencecik insanları..
-*-
Düşünün, iki eliniz de yok..
Ben böyle birini gördüm dostlar,
Ve, saklayacak yer bulamadım kendi ellerimi..
Sonrasında işte bunlar geldi usuma..
İçinde el olan, bize ait minik bir şiir ile bitirelim..
PABUÇ..
Ne zaman ele ele
yaşlı bir çift görsem,
gıptayla söylenirim;
“ gerçek aşk bu olsa gerek
zamana pabuç bırakmayan.. “
Hasan Aksoy