Köy evinin kerpiç duvarına çakılı bir çiviye iple asılırdı..
Özenle çerçeveletilmiş.. Ailenin büyükleri, çocuklar..
İlla da kız yada oğlanın evlilik fotoğrafları..
Siyah beyazdı bu fotoğraflar..
Meğer bu iki rengin hayatımızda ne çok yeri varmış..
Çocukluğumuzun televizyonları siyah beyazdı..
İlkokulda giydiğimiz önlük siyah, yakalık beyaz..
Yazı tahtası siyah, tebeşir ise beyaz..
Simsiyah saçlar, gün gelir beyazlara dönüşmez mi?.
-*-
Öyle her dakika fotoğraf çekilmezdi..
Önemli zamanlarda, özel anlar da çekilirdi..
Ve fotoğraf, fotoğraf makinesiyle çekilirdi..
“ Rica etsek bir fotoğrafımızı çekebilir misiniz “ diye,
tanımadığın birinden yardım istenirdi..
Öyle cep telefonlu ile selfee bencilliği filan yoktu..
-*-
Evet, azdı fotoğraf ve değerliydi..
Eğer sevgiliden siyah beyaz bir fotoğraf kopardıysan,
dünyalar senin olurdu.. Koynunda taşırdın onu..
Çünkü, kalbinden sonra en gizli yer orasıydı..
Yani, aşklar da siyah beyazdı..
Oysa grinin bile elli tonu varmış, biz bilmezdik..
-*-
Anıları, özel anları ölümsüzleştirirdi fotoğraflar..
Ve onları gözümüz gibi korur, albümlerde saklardık..
Eve gelen misafirlere çay, kahve ikramından sonra
fotoğraf albümlerine bakma faslı başlardı..
O anlar tekrar yaşanırcasına anlatılırdı..
Evet, siyah beyazdı fotoğraflar ama,
fotoğraf stüdyolarında bastırılmış bu fotoğraflar kalıcıydı..
Şimdilerde olduğu gibi, “ telefonumdan yanlışlıkla silmişim..
Telefonum düştü, fotoğraflar gitmiş.. “ muhabbeti olmazdı..
-*-
Evet, siyah beyazdı..
Çevremizde ki birçok şey..
Tıpkı köy evinin duvarında ki fotoğraflar gibi..
Ama, yem yeşil, rengarenkti dünyamız..
Bugün rengarenk, ışıl ışıl bir sanal dünyanın içindeyiz..
Teknoloji istediğin renge boyuyor..
Olmadı gözünü boyuyor, seni inandırıyor..
Şimdi fotoğraflar da rengarenk..
Ama ne çare,
gri betonlar arasında solup gidiyor ömrümüz..
Hasan Aksoy